از دارچین در مکتوبات قدیمی چین با قدمت حداقل 2700 سال، و همچنین در مکتوبات بابل و عهد عتیق نام برده شده است. مصریان دارچین را از چین وارد کردند و به عنوان دارو و ارتقاء دادن غذا وهمچنین به عنوان عامل مومیائی استفاده کردند. این ادویه عجیب و غریب نزد برخی اقوام کهن ارزشی برابر با طلا داشته است. در فرهنگ رومانیها دارچین مقدس و مهم در نظر گرفته می شد، و در مراسم تشییع جنازه ها سوزانده می شد. دارچین اولین و مهمترین ادویه ای بود که به عنوان کالای تجاری بین بازرگانان آسیا و اروپا مبادله می شد. و تجار ونیزی کاملاً بر داد و ستد آن نظارت می کردند. بعد از آنکه دراواخر قرن 15 پرتغالی ها سری لانکا (سیلان) را کشف کردند وکنترل تجارت دارچین را گرفتند و توسط بریتانیایی ها در1796 ادامه یافت. بعد از آن اهمیت تجارت دارچین کاهش یافت درنتیجه تولید و کشت دارچین در مناطق دیگر شروع شد.
دارچین با نام علمی Cinnamomum zeylanicum و نام عمومی cinnamonاز تیره برگ بو lauraceae می باشد. درختی همیشه سبز و دارای برگهای چرمی شکل تقریبا متقابل و گلهای سفید رنگ و گل های دسته ای برنگ قهوه ای مایل به آبی دارد.
سینام آلده اید، ویترین، اوژنول، سینامیل استات، سینامیل الکل، اُ متوکسی سینام الده اید ،سینامیک اسید ، دی ترپن هایی مانند سینزیلانول و سین زیلانین و در نهایت پروآنتوسیانیدین اولیگومریک.
در ادامه با برخی از خواص درمانی گیاه دارچین آشنا خواهید شد:
دارچین در بارداری، موکدا ممنوعیت مصرف دارد، چون باعث زایمان زودرس میشود.
مصرف ادویه ها مانند دارچین در شیردهی چون باعث مشکلات گوارشی و سوزش و اسهال نوزاد میشود ممنوعیت دارند.