اولین کتابی است که از گیاه دارویی سخن گفته، اوستا است و تاریخ طب در کشور ما مربوط به دورۀ آریایی است و (6500 ق. م). به نقل از اوستا اولین پزشک ایرانی ثریته پدر گرشاسب پهلوان بوده است که از کاربرد گیاه دارویی و عصارۀ آن ها اطلاع داشته و مقام او در طب نظیر مقام ایمهوتپ (3500ق. م) در مصر باستان، انقلییوس در یونان و آسکولانیوس در روم (سه رب النوع درمان) بوده است.
گیاه مقدس آیین زرتشت، قدیمی ترین گیاه دارویی در طول تاریخ ((هوم)) بوده است. در کتاب های پهلوی هوم را سرور همۀ گیاهان و استفاده از آن را باعث عمر جاویدان می دانند. تاریخ استفادۀ دارویی از پیاز و ادویه به 4500 ق.م و به نقل از هردوت استفاده از گیاهان دارویی میرح (Commiphora)، کاسیا (Cinnamomu)، سیناموم (CinnamimumZylanica)، آنیز (Pinpimellaanisum)، مارجورام (Oroganummargorana) در مومیایی کردن اجساد به 5200 ق. م می رسد.
قدیمی ترین کتاب چینی منسوب به شینون (2800 ق. م) 1000 گونۀ دارویی را شرح داده، ماردوکاپالیدین (710 ق. م) 64 گونۀ دارویی را کشت نموده است. در الواح سومری چگونگی کشت گیاهان را شرح داده، بقراط (377 ق. م) کاربرد دارویی 400 گونۀ دارویی را شرح داده است. ظهور دانشمندانی نظیر سقراط، دیوسکورید، رازی، هروی، ابن سینا، ابوریحان بیرونی، جرجانی، خاندان بختیشوع سبب گسترش این علم در جهان شدند.
گیاهان دارویی رستنی هایی با تاریخچۀ جالب توجه و ممتاز هستند. علاوه بر قدمت، گسترۀ نفوذ این گیاهان در تاریخ ادیان و ملت ها بسیار شایان توجه است. طوری که جای جای حوادث مهم تاریخی، سیاسی، اجتماعی و دینی، این گیاهان قرین توجه بوده است یا منجر به بروز حوادث مهمی شده اند.
در بندهش (دایره المعارف زرتشتی ها) به اسامی فرشتگان اداره کنندۀ روزهای یک ماه اشاره شده که به نام گیاهان دارویی هماهنگی دارد. زعفران و نسترن از آن جمله اند. در سورۀ دهر، آیات پنجم و ششم می خوانیم (( نیکوکاران عالم در بهشت شرابی نوشند که طبعش در لطف رنگ و بوی کافور است.)) در تاریخ اسلام، نام یهود بنی قریظه با حوادث مهم صدر اسلام قرین است. در زبان عربی یکی از نام های درخت اقاقیا، قریظه است.
از دیگر گیاهان دارویی سس است که در زبان عطاران و منابع طب سنتی به افتیمون معروف است که نام اخیر از صفت گونه ای در نام علمی آن گرفته شده است. از خواص درمانی این گیاه در درمان بیماری های دماغی استفاده می شود. علاوه بر منابع طبی در متون ادبی هم از این گیاه نام برده شده است. با جست و جو و دقت در منابع دینی، تاریخی و ادبی، اسامی گیاهان دارویی، وجوه تسمیه و حوادث مرتبط با این گیاهان به وفور به چشم می خورد.
بنابراین در کنار توجه فزاینده ای که به خواص درمانی این گیاهان می شود، لازم است جهت آشنایی بیش تر نسل جوان با این وجوه تسمیه بررسی های جامع تری انجام گیرد و حلقه های مجزای دانش بشری مربوط به گیاهان دارویی انسجام و اتصال بیش تری پیدا نماید.