فسفر بعد از کلسیم دومین مادهی معدنی است که در بدن بهوفور یافت میشود. انواع فسفر عبارتند از فسفر سفید، فسفر قرمز و فسفر سیاه. بدن ما برای بسیاری از عملکردهای حیاتی مانند تصفیهی مواد زاید و ترمیم بافتها و سلولهای آسیبدیده به فسفر نیاز دارد. اکثر مردم فسفر موردنیاز بدن خود را از طریق مواد غذایی بهدست میآورند. در واقع، بسیار طبیعی است که میزان این مادهی معدنی در بدن شما بیش از نیاز روزانهتان باشد.
فسفر برای حفظ استحکام استخوانها و حفظ سلامتی بدن لازم است و موجب شادابی جسم و عملکرد بهتر ماهیچههای بدن میشود. برخی از تأثیرات مثبت آن عبارتاند از:
اکثر غذاها حاوی فسفر هستند. مواد غذایی سرشار از پروتئین، منبع غنی از فسفر نیز محسوب میشوند:
وقتی رژیم غذایی شما حاوی کلسیم و پروتئین است، بهاحتمال زیاد فسفر هم دارد، زیرا اکثر مواد غذایی کلسیم دار، سرشار از فسفر هم هستند. هرچند ممکن است برخی از موادغذایی فاقد پروتئین، فسفر بالایی داشته باشند، مانند:
مقدار فسفر موردنیاز بدن با سن افراد رابطهی مستقیم دارد. بزرگسالان در مقایسه با نونهالانِ ۹ تا ۱۸ سال به فسفر کمتری نیاز دارند، این درحالی است که بدن آنها در مقایسه با کودکان زیر هشت سال باید فسفر بیشتری دریافت کند. مؤسسهی لینوس پائینینگ میزان فسفر دریافتی براساس سن افراد را به این صورت اعلام میکند:
تعداد کمی از افراد نیاز به مکمل های غذایی فسفر (قرص فسفر) دارند. اکثر افراد میتوانند میزان فسفر موردنیاز خود را از طریق رژیمغذایی روزانه دریافت کنند.
مصرف فسفر بیشتر از نیاز بدن احتمال بروز مسمومیت غذایی را بهشدت بالا میبرد. در حالت کلی دریافت موادمعدنی بیش از نیاز بدن میتواند موجب اسهال، سختشدن اندامها و بافتهای نرم بدن شود. بالابودن سطح فسفر میتواند بهشدت در جذب موادمعدنی دیگر مانند آهن، کلسیم، منگنز و زینک اختلال ایجاد کند. ممکن است فسفر با کلسیم ترکیب شود و در بافتهای ماهیچهای رسوب کند. بالابودن میزان فسفر در خون اتفاق نادری است. تنها بیماران کلیوی و یا افرادی که بدنشان قادر به تنظیم کلسیم نیست، ممکن است سطح فسفر خونشان افزایش یابد. برخی از داروها ممکن است موجب کاهش سطح فسفر در بدن شوند. مانند: