
مولیبدن در واقع یک ماده مغذی ضروری برای بدن انسان و حیوانات است. بدن انسان سالم به بیش از 40 ماده مغذی مختلف برای تامین نیازهایش و برای حفظ سلامتی و تامین رشد و نمو و فعالیتهای عادی خود نیاز دارد. یکی از این مواد مغذی مولیبدن است که در طبیعت بصورت ترکیبی وجود دارد. مولیبدن معمولا در کبد، کلیه، غده آدرنال و استخوان متمرکز است. مولیبدن در ساختمان برخی از آنزیمهای بدن که در تشکیل اسید اوریک و در جابهجایی ذخایر آهن از کبد نقش دارند، وجود دارد. همچنین مولیبدن باعث نگهداری و ذخیره فلوئور بدن میشود و بنابراین از فساد دندان جلوگیری میکند. به علاوه مولیبدن نقش حفاظتی در برابر اثر شیمیایی داروها داشته و در انتقال و ذخیره آهن در بافتها، متابولیسم و شکست اسیدهای آمینه گوگرددار و نیز در تبدیل سولفیت به سولفات نقش ایفا می کند.
کمبود مولیبدن باعث موارد زیر می شود:
به عنوان یکی از آنتاگونیستهای مس عمل میکند و ایجاد سندرمی شبیه نقرس میکند. با مصرف زیاد مولیبدن در استخوانها ناهنجاری بوجود میآید. این ماده مغذی در صورتی که با منابع غذایی غنی از مس مصرف شود، میتواند با متابولیسم مولیبدن تداخل کند.
میزان مصرف مولیبدن بر اساس واحد میکروگرم در روز به شرح زیر است:
متوسط میزان جذب مولیبدن برای افراد بالغ در دامنه حدود 240-75 میکروگرم در روز است که این دامنه در افراد با وزنهای متفاوت مختلف است.
مولیبدن موجود در غذاها به شکل کمپلکسهای محلول قابل جذب است. در انسان 88 تا 93 درصد مولیبدات آمونیوم از غذاهای مایع جذب میشود و از طریق معده و روده و به شکل مولیبدات جذب بدن میگردد. این ماده بطور سست با اریتروسیتها و یا بطور اختصاصی با 2 آلفا ماکروگلوبولین باندشده و از طریق جریان خون منتقل میشود. بیشترین ذخیره این ماده معدنی در کبد میباشد. دفع آن نیز بصورت مولیبدات از کلیهها است.